Wanneer die kloof er tussen ons is
Wat horen wij dan in die duisternis
In die murmelende diepte
Wat verhindert onze verbintenis?
In ons onderbewuste zijn steeds emotionele krachten aan het werk. Die emoties kun je zien als de uitkomst van een evaluatie van de situatie: is het veilig of niet? Die evaluatie is niet altijd rationeel verklaarbaar, maar de uitkomst dikwijls wel goed voelbaar.
De eerste stap van bewustwording betekent daarom vaak pauzeren, stil worden en goed luisteren voorbij de ratio naar wat er leeft diep in jezelf, voelen en ervaren. En vandaaruit zien welke nieuwe mogelijkheden er kunnen ontstaan.
Het is het ánders zijn van de ander
Dát grijpt mensen vaak zo naar de keel
Als wat zij zeggen niet begrepen wordt
Verbinding verlangen wij, zielsveel
Maar zelfs al heb je je hele hart uitgestort
De afstand tot die ander blijft bestaan
Een bloem staat, groeit, bloeit, verdort
Maar mensen willen sámen verder gaan
En blijven daartoe reiken naar de ander
Die ander, vaak zo moeilijk te bereiken
Of dienen wij slechts anders te gaan kijken?
Iedere communicatie kan het gevoel van het anders zijn van de ander oproepen. Vooral als je jezelf niet begrepen voelt. De afstand lijkt niet te overbruggen. Hoe sla je een brug? De behoefte om gehoord en gezien - begrepen - te worden is een belangrijke basisbehoefte om je veilig te voelen binnen relaties: Je voelt je thuis waar je jezelf begrepen voelt.
The whisper is the only way in which the potentially traumatic address can be contained.*
Hij zat naast me op een bankje in het bos
Het was stil en hij sprak met zachte stem
'Waarom fluister je?' vroeg ik daarom aan hem
Hij antwoordde zacht, zijn blik liet mij niet los:
"Soms, voordat ik iets publiek bespreken kan,
Moet ik er eerst over hebben gefluisterd
Tegen iemand die oprecht naar mij luistert
Slechts fluisteren en luisteren breken de ban"
Ik knikte en luisterde naar wat hij zei
Hij zat naast me op dat bankje in het bos
In de stilte, rondom ons het groene mos
En de voorjaarsbomen op een rij
Soms is stil luisteren het beste om te doen
Zittend op een bankje in het groen
* Citaat uit: The Murmuring Deep, Avivah Gottlieb Zornberg
In dit aards bestaan
Krijg je soms veel te doorstaan
Soms krijg je zoveel voor je kiezen
Dat de vreugde je kan ontgaan
Als mij dat overkomt
Trek ik graag mijn wandelschoenen aan
En loop naar buiten
Daar onder zon, de sterren of de maan
Zie je dan in grote vreugde
Een vos door de velden gaan!
Langzaam loop ik het pad af naar beneden
En hoor het zachte knarsen van het grind
Daar is ons huis, de tuin uit mijn verleden
Terwijl ik verder loop word ik weer kind
Moeder zet thee voor de dorstige kelen
Van die sterke mannen daar aan het werk
Vanaf het gras waarop wij kinderen spelen
Rolt een kleine bal naar het bloemenperk
Die tijd bestaat in mijn herinneringen
Ik kan er in mijn dromen nog naar toe
En beleef dan die vele kleine dingen
Van toen, die ik nu nog zo zelden doe
Ik groeide op - die tijd is niet gebleven
Niet langer kind, zo gaat dat in het leven
'Waar blijft de tijd?', verzucht ik wel eens. En in een filosofische bui denk ik: bestaat tijd eigenlijk wel?
Ik las een boek van een vrouw die herinneringen ophaalt uit haar jeugd. Tijdens het lezen denk ik onwillekeurig aan mijn jeugd. Waar ik woonde, waar ik opgroeide en speelde, wat mijn ouders deden. En voor ik het weet loop ik dat pad af naar beneden en ben ik weer daar in die tijd.
Pas na een tijdje keer ik terug naar de wereld van dat boek.
