Je wordt geboren en dan leef je even,
doet wat dingen en daarna ga je dood.
Dit lot treft elk van ons van klein tot groot
en is een gegeven voor ieders leven.
Voor je lichaam zoek je dagelijks brood
maar ook je geest dien je voeding te geven
om niet heel je leven angstig te beven
en steeds te denken aan je stervensnood.
Zinloosheid in het leven deprimeert,
daarom willen mensen graag zinvol zijn
want zinvol kunnen zijn dat motiveert.
Zonder zingeving voelt een mens zich klein
en toch heb ik ook het belang geleerd
van het aanvaarden van ons eindig zijn.
Wat is de zin van het leven? Heeft het leven zin?
Dat zijn grote vragen waarmee je soms kunt worstelen: wat heeft het allemaal voor zin als we toch moeten sterven? Maar ook gedachten als: ik moet iets doen om mijn leven toch bijzonder en betekenisvol te maken. Is mijn leven wel betekenisvol?
Hét antwoord op die vragen ken ik niet, ik weet ook niet of er een algemeen antwoord bestaat. Ik denk dat ieder mens hierin zijn eigen weg en antwoord moet vinden. Een antwoord dat bij zijn of haar leven past. Want mensen zijn verschillend.
Voor mij begint het met accepteren wie ik ben. Mijzelf toestaan dat ik er mag zijn zoals ik ben: een eindig mens met talenten en beperkingen zoals alle andere mensen en levende wezens.
Dan kan ik voelen dat ik niet alleen ben en deel uitmaak van een groter geheel. Een omvattend geheel dat er al was voor mij en dat er ook na mij zal zijn. Vanuit die acceptatie kan ik betere keuzes maken voor hoe ik mijn leven wil leven op een manier die bij mij past.
