Dit zijn beelden waaraan ik macht ontleen:
Ik zie die zielen lopen, zitten, slapen
Ze roepen, schelden, klagen steen en been
Ze zijn te groot, te dik, te dun, ze gapen
Als een stelletje zoete, brave papen
Te stom, te wijs, succesvol of mislukt
Geslaagd en rijk of arm en kaalgeplukt
Gehoord, gezien, content of juist gefuckt
Daar loopt die grote kudde makke schapen
Alleen maar volgzaamheid, geen enkel wapen
Het is geen wonder dat ik om hen ween
Vrouwen en meisjes en mannen en knapen
Democraten, dictators, lief, gemeen
Wacht! – Ik zie mensen door die labels heen!
Sonnet, cholerisch
N.a.v. het artikel Lockdowngeneratie, (Trouw, zaterdag 20 februari 2021).
Wie bedenkt toch steeds al die labels, die etikettering om onszelf en anderen te kunnen identificeren. Denken in team A en team B en: ‘wie zal overwinnen’?
Lekker overzichtelijke beelden van de wereld natuurlijk en het geeft een illusie van grip op het leven. Maar het leven is altijd complexer dan beelden en etiketten en in relaties gaat het er uiteindelijk om wat er leeft in mensen. En dan vallen de labels weg.
Daarover gaat dit gedicht.
