Je wacht op de drempel en kijkt nog even om
Een korte pauze, een aarzeling misschien
Dan werp je nog een laatste blik en
Trekt de deur achter je dicht.
Wat rest is de echo van het verleden
In de hol klinkende ruimten
Van lege kamers
Dan stilte.
HV
Dit gedicht had ik "Huis dat tot stilstand komt" willen noemen.
Vanuit de gedachte dat een 'thuis' iets levends is. Er zit beweging in, er zijn herinneringen aan verbonden. Als je voor de laatste keer de deur achter je sluit, wordt dat 'thuis', weer een huis. Een leeg huis, wachtend op nieuwe bewoners, nieuw leven - voor hen een nieuw 'thuis'.
Nog een paar dagen, dan gaan we verhuizen. Ons verjaardagsfeest was daarom tegelijk ook een afscheidsfeest. Afscheid van het huis waar ons gezin, in wisselende samenstelling, 29 jaar woonde. Dat is een lange tijd in een mensenleven. Herinneringen ophalen met de kinderen, met familie en vrienden, over de goede en soms ook moeilijke tijden in dit huis, voor- en tegenspoed. Loslaten, dat ook.
En natuurlijk ook vooruit kijken, mijmeren over de toekomst, over hoe het worden zal in ons nieuwe huis - de plannen, de hoop, de mogelijkheden en de verwachtingen die daaraan verbonden zijn om ook daar voor lange tijd ons 'thuis' van te maken.
