Ik heb nooit een brommer gehad en heb in plaats daarvan gefietst. Je zou dus kunnen denken dat ik niks met brommers heb, maar dat klopt toch ook weer niet.
Als kind ging ik soms vanuit Bleiswijk achterop de brommer mee met mijn vader naar Rotterdam. Naar de markt om inkopen te doen. We kwamen natuurlijk ook in de Zwartjanstraat, waar allerlei winkels waren. Zo herinner ik een keer dat we daar samen een bandrecorder gingen kopen, ik droeg een aardig centje bij van mijn zelf verdiende geld: mijn vader en ik betaalden allebei de helft. Het werd een Grundig TK140. De nieuwe bandrecorder zat natuurlijk goed en veilig verpakt in een stevige doos.
Het was een stevige brommer met een ruim zadel, zoals je op de foto kunt zien. Maar met die doos tussen ons in werd het toch wel wat krap. De doos was zo groot dat ik alleen op het uiterste puntje van het zadel kon zitten. Ik kon mijn vader niet voelen, alleen de doos vasthouden. Ik weet nog hoe bezorgd ik was dat ik ervan af zou vallen en daarbij het leven zou laten. Ik dacht: “dan kan ik niet eens met de nieuwe bandrecorder spelen!” Dat vond ik het ergste.
Gelukkig hebben we lang plezier gehad van die mooie bandrecorder.
